​തിരുവനന്തപുരത്തെ കനകക്കുന്നിൻ്റെ താഴ്‌വരയിലും കാസർകോടിന്റെ മലയോരങ്ങളിലും ഒരുപോലെ ആ ഒരാഴ്ചക്കാലം മലയാളത്തിൻ്റെ സ്നേഹം അലതല്ലി. മുണ്ടും സെറ്റ് സാരിയുമണിഞ്ഞ വിദ്യാർത്ഥികളും അധ്യാപകരും. ഗൃഹാതുരത്വത്തിൻ്റെ മധുരം കലർന്ന പ്രഭാഷണങ്ങൾ. ആർദ്രമായ കവിതാലാപനങ്ങൾ. കേരളപ്പിറവി ദിനത്തോടനുബന്ധിച്ച് നടന്ന മലയാള ഭാഷാ വാരാചരണം കഴിഞ്ഞ മാസം അങ്ങനെ കൊട്ടും കുരവയുമായി നമ്മൾ ആഘോഷിച്ചു തീർത്തു. പക്ഷേ, ഒരാഴ്ചത്തെ ആവേശത്തിരമാലകൾ അടങ്ങിയപ്പോൾ, കേരളം ഒരു വലിയ മൗനത്തിലേക്ക് വീഴുന്ന കാഴ്ചയാണ് പിന്നീട് കണ്ടത്.

​മലയാള ഭാഷയോട് 'ഇനി അടുത്ത ചിങ്ങം ഒന്നിനോ നവംബർ ഒന്നിനോ കാണാം' എന്ന് മൊഴിചൊല്ലി നാം പിരിഞ്ഞിട്ട് ഒരു മാസമായിരിക്കുന്നു. പ്രഭാഷണങ്ങളും ഫോട്ടോസെഷനുകളും അവസാനിച്ചതോടെ, മലയാളിയായ ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു: ഈ ആചരണങ്ങൾക്കപ്പുറം, അധികാരത്തിൻ്റെയും അറിവിൻ്റെയും മണ്ഡലത്തിൽ നമ്മൾ മലയാളത്തെ എത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നു?

​ഓർമ്മകളിലെ രാഷ്ട്രീയ അബോധം

​മലയാളിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഭൂപ്രകൃതിയും ചരിത്രവും ലോകത്തിൻ്റെ എല്ലാ ഭാഗത്തേക്കും തുറന്നുവെച്ചതാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, മലയാളത്തോടുള്ള ഈ 'കപടത' ബോധപൂർവമല്ല, മറിച്ച് ഒരുതരം രാഷ്ട്രീയ അബോധത്തിൻ്റെ പ്രവർത്തനമാണെന്ന് ചിന്തകർ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ഈ വൈകാരിക സമീപനത്തിൽ നിന്ന് മാറി, ഭാഷയെ ഒരു രാഷ്ട്രീയ വിഷയമായും ഭൗതിക യാഥാർഥ്യമായും സമീപിക്കുമ്പോഴാണ് യഥാർത്ഥ മാറ്റം സംഭവിക്കുന്നത്.

​നമ്മുടെ പൂർവികർ ജാതി, മതം, രാജാവ് എന്നീ പഴയ കെട്ടുപാടുകളിൽ നിന്ന് മോചിതമായി 'ആധുനിക കേരളം' എന്നൊരു ഭാവനാദേശത്തേക്ക് മലയാളിയെ പുതുക്കിപ്പണിതത് ഈ പൊതുഭാഷാ മണ്ഡലത്തിലൂടെയാണ്. നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ദീർഘകാല സമരങ്ങളുടെയും ഊർജ്ജമായിരുന്നു മലയാളം. അതിനാൽ, മലയാളത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള ഓരോ ആലോചനയും കേരള രൂപീകരണത്തിൻ്റെ ആ സാമൂഹ്യബലതന്ത്രങ്ങളുടെ തുടർച്ചയ്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള ആലോചനകൂടിയായി മാറേണ്ടതുണ്ട്.

​വിജ്ഞാനത്തിൻ്റെ വാതിലിൽ ഭാഷയുടെ അരിപ്പ

​നവകേരള നിർമ്മിതിയിൽ നമ്മൾ അഭിമാനത്തോടെ ഉയർത്തിക്കാണിക്കുന്നത് വിജ്ഞാന സമൂഹത്തെയാണ്. എന്നാൽ ഈ സമൂഹം ഏത് ഭാഷയിലാണ് രൂപപ്പെടുന്നത്? 1957-ൽ അധികാരത്തിൽ വന്ന സർക്കാർ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം ഉൾപ്പെടെ മലയാളത്തിലാക്കുമെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ച സ്ഥാനത്ത്, ഇന്ന് സർക്കാർ എയ്ഡഡ് മേഖലയിൽ പോലും ഇംഗ്ലീഷിന്റെ സ്വാധീനം വർദ്ധിക്കുകയാണ്. ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ പദ്ധതി മാതൃഭാഷാ പഠനത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുമ്പോൾ പോലും ഈ യാഥാർത്ഥ്യം നമ്മെ വേട്ടയാടുന്നു.

​ഭരണഭാഷ മലയാളമായിരിക്കെ, ഭരണത്തെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന മിക്ക മത്സര പരീക്ഷകളും ഇപ്പോഴും ഇംഗ്ലീഷിലാണ്. വിജ്ഞാനത്തിൻ്റെ ലോകം സമ്പത്തിന്റെയും അധികാരത്തിൻ്റെയും ലോകം കൂടിയാണ്. അവിടേക്ക് ആരാദ്യം പ്രവേശിക്കണമെന്ന് തീരുമാനിക്കുന്ന ഒരു അരിപ്പപോലെ ഭാഷ ഇവിടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. കോടതിമുമ്പിലെത്തുന്ന പാവപ്പെട്ടവന്റെയും സാമൂഹിക വിവേചനം നേരിടുന്നവന്റെയും മുന്നിൽ ഭാഷയുടെ മറ അദൃശ്യമായി ഉയർന്നുനിൽക്കുന്നു.

​ഭാവിക്ക് വേണ്ടി: വാരാചരണം, ചരമാചരണമാകാതിരിക്കാൻ

​മലയാള ഭാഷയ്ക്കും പൊതുമണ്ഡലത്തിനും വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുന്ന നിരവധി സ്ഥാപനങ്ങളുണ്ട്. എന്നാൽ ഇവ തമ്മിൽ ഒരു ഏകോപനം പോലും സാധ്യമാകാത്തത് ഈ പ്രതിസന്ധിക്ക് ആക്കം കൂട്ടുന്നു.
​സമകാലിക ജീവിതത്തിലും ഭാവിയിലും ഒരു പ്രയോജനവുമില്ലാത്ത ഭാഷയെ ജനത കൈയൊഴിയുമെന്നതിൽ സംശയമില്ല. അതുകൊണ്ട്, മലയാളത്തെ വർത്തമാന ജീവിതത്തിൻ്റെയും ഭാവിയുടെയും ഭാഷയാക്കി പരിവർത്തിപ്പിക്കാനുള്ള ഗൗരവമായ നടപടികൾ ഉടൻ ആരംഭിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അല്ലാത്തപക്ഷം, ഈ ആചരണങ്ങൾ കേവലമായ 'ഭാഷാ ചരമാചരണമായി' മാറുന്നതിനായി നാം അധികകാലം കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരില്ല.